Vroeg uit de veren en op weg

De wekker ging vroeg, maar de voorpret maakte alles goed. Op het station van Bologna, op z'n typisch Italiaans, startten we de dag met een sterke espresso en een heerlijk broodje met parmaham. Perfecte brandstof voor wat komen ging. Eenmaal in de trein, netjes op tijd en met vaste plaatsen, lieten we het landschap rustig aan ons voorbijglijden. Althans, wat we ervan zagen, want een dikke mistlaag omhulde de omgeving.

Venetië in de mist: een sprookje!

Bij aankomst in Venetië hing de mist nog steeds hardnekkig, maar dit gaf de stad een ongelooflijk speciale en mystieke sfeer. We namen de waterbus richting het centrum, en terwijl we door de kanalen gleden, leken de prachtige gebouwen langs het water gehuld in een doorzichtige, dromerige waas. De San Marco Basiliek verscheen als een silhouet in een mystiek rookgordijn, en de Brug der Zuchten leek zich te verstoppen voor de toeristen. Het was betoverend en leverde bovendien prachtige, unieke foto's op.

Natuurlijk stond het San Marcoplein en de basiliek op het programma. We waagden ons zelfs naar boven, waar we op het terras stonden met uitzicht over het plein. Dat plein staat bekend om zijn exorbitante koffieprijzen, dus we hielden het bij kijken. Maar eenmaal je je door de smalle straatjes laat leiden, dalen de prijzen aanzienlijk. Daar vonden we heerlijke, betaalbare koffiebars en restaurants.

De gratis gondel en het verdwalen

Een absolute highlight was het ontdekken van een boekwinkel waar je gratis in een gondel op het water kon zitten! Mijn vader wilde dit absoluut doen, en terwijl anderen honderden euro's betalen voor een paar minuten varen, hadden wij onze gratis fotomoment van papa in een gondel op de Venetiaanse kanalen. Zijn lach was onbetaalbaar!

De rest van de dag lieten we ons heerlijk verdwalen in het doolhof van straatjes. Tientallen keren staken we bruggetjes over, om even later weer terug te keren. Venetië is dé stad om te dwalen zonder plan. Laat in de avond, toen de duisternis viel en de stad prachtig verlicht werd, liepen we te voet terug naar het station, door de smalle steegjes die overdag zo levendig waren.

Venetië, je bent een adembenemende stad om in verloren te lopen. Ik ben benieuwd hoe je eruitziet in de volle zon, al zal het dan ongetwijfeld ook drukker zijn. Maar één ding is zeker: zelfs in de mist wist je ons hart te veroveren.