De Grote Start: Op Weg naar het Zuiden!

De wekker ging af op een absurd vroeg uur. Mijn ouders dachten vast dat ik in slaap zou vallen in de auto, maar ze kenden me nog niet zo goed! Vanaf het moment dat we de oprit van Mechelen-Zuid opreden, zag ik ze al: de bergen! "Zijn we er al bijna?", vroeg ik, wat de eerste van vele keren zou zijn. Het beloofde een lange, maar spannende rit te worden, zowel voor mijn ouders als voor mij.

De eerste dag hadden we het Comomeer als doel. We waren benieuwd wat de Gotthardtunnel voor ons in petto had. En inderdaad, daar was de file! Mijn ouders, slim als ze zijn, besloten de pas te nemen in plaats van aan te schuiven. En wow, dat was pas echt indrukwekkend! De bergen torenden hoog boven ons uit. Boven op de pas stapten we even uit, en de frisse berglucht was heerlijk na de lange rit.

Eenmaal aangekomen bij het Comomeer sloeg de hitte toe. Het was er superwarm! En eerlijk is eerlijk, een drankje of hapje was er behoorlijk prijzig. Maar de omgeving was adembenemend mooi.

Welkom in Le Marche: Mijn Bergfort en Nieuwe Vrienden

De volgende dag trokken we verder, dieper Italië in, naar de regio Le Marche. Wat een prachtige provincie aan de oostkust van Italië! Onze bestemming was een schitterende villa, hoog bovenop een berg bij Uschi. Ik voelde me net een koning in mijn eigen fort! De villa had een heerlijk zwembad, al kon ik toen nog niet zwemmen. Dat betekende dat mama en papa me extra goed in de gaten moesten houden – geen ontsnappingen voor deze waterrat in spé!

Maar het beste van alles waren Uschi's grote honden. Vanaf het moment dat ik ze zag, waren we de beste vrienden. We speelden en renden de hele dag door, en ik voelde me helemaal thuis in deze bergachtige omgeving.

Uschi bleek een ware kunstenares te zijn; ze deed aan mozaïek. De kinderen van onze vrienden, die met ons meereisden en al wat ouder waren dan ik, kregen zelfs de kans om een workshop mozaïek bij haar te volgen. Dat was best indrukwekkend om te zien!

Omdat Uschi helemaal alleen op haar berg woonde, hebben we haar op een avond uitgenodigd in ons deel van de villa. Mijn ouders maakten speciaal voor haar vol-au-vent met frietjes, een typisch Belgische maaltijd. Ik denk dat ze het wel kon waarderen!

De weg naar Uschi's huis was overigens een avontuur op zich – ongelofelijk slecht! Pas op de laatste dag van ons verblijf wees Uschi ons op een veel kortere en betere weg. Ik heb nog steeds geen idee waarom ze dat niet eerder vertelde, maar het was een typisch Italiaans grapje, denk ik!

We verkenden ook de omgeving van Uschi, bezochten verschillende stadjes in de buurt en brachten zelfs een dagje aan zee door om af te koelen.

Toscane lonkt: Pizza's, Paardenraces en Roltrappen

Na een week vol avonturen in Le Marche, trokken we verder naar Toscane, naar Loro Ciuffenna. Onze vrienden waren daar al vaker geweest, dus het was een perfecte uitvalsbasis om de Toscaanse stadjes te verkennen. De pizza's daar waren verrukkelijk! In het plaatselijke restaurant hadden ze zelfs pizza wurstel, een pizza met hotdogworstjes – dat moest ik natuurlijk proberen!

Een hoogtepunt was ons bezoek aan Siena. We kwamen er precies aan tijdens de aanloop naar de beroemde paardenrace, de Palio. We zagen de teams uit de verschillende wijken al zingend naar het centrum trekken en er renden zelfs al paarden rond op het grote plein. Het was echt gaaf om dit mee te maken, al zagen we de race zelf niet.

Florence hebben we helaas moeten overslaan. Het was er simpelweg te warm en te druk om er met mij naartoe te gaan. In plaats daarvan gingen we naar Prato, ook een hele mooie stad. Wat me vooral opviel, was dat veel stadjes in Toscane op een berg liggen. En om toeristen zoals wij de klim te besparen in die hitte, hadden ze overal roltrappen geïnstalleerd! Dat was een slimme uitvinding.

De terugreis van Toscane naar huis was vergelijkbaar met de heenreis. Opnieuw wilde ik niet slapen. Dit keer kwam dat door een verkeersbord dat waarschuwde voor overstekende herten. Als vijfjarige was ik natuurlijk vastbesloten om die herten te zien overspringen! Het brein van een vijfjarige werkt soms wat anders, zullen we maar zeggen.