Tirana: Warme Aankomst en Verborgen Geschiedenis

Onze reis begon met een vlucht via München naar Tirana, de hoofdstad van Albanië. En man, wat was het daar heet! De zon scheen volop en ik voelde meteen de Mediterrane warmte. Het grappige aan Albanië is dat het tot 1992 helemaal afgesloten was van de rest van de wereld. Dat is nog niet eens zo lang geleden, toch?

Daardoor zie je overal nog overblijfselen van die tijd, zoals de bizarre bunkers. We hebben er een paar bezocht in Tirana en die waren echt gigantisch! Het leek wel een stad onder de grond, met zalen waar ze zelfs toneelstukken konden opvoeren. Gelukkig zijn ze nooit gebruikt, maar het was wel supercool om te zien hoe ze zich hadden voorbereid op alles.

Wat me ook opviel in Tirana, en eigenlijk overal in Albanië, is het enorme aantal koffiebars. Schijnbaar hebben ze hier de meeste bars per persoon ter wereld! Dus overal waar je kijkt, zie je mensen lekker op een terrasje zitten met een kopje koffie. Bij het ontbijt drinken ze trouwens ook Raki, een soort sterke drank van pruimen of druiven. Papa heeft het geprobeerd, ik mocht natuurlijk niet!

De Albanese Alpen: Wilde Natuur en de Lekkerste Tomaten Ooit!

Na het stadse leven in Tirana trokken we naar het noorden, richting Shkodra en nog verder naar Teth, diep in de Albanese Alpen. Hier sliepen we bij een supervriendelijke boerenfamilie. En weet je wat? Ik heb daar de allerlekkerste tomaten gegeten die ik ooit in mijn leven heb geproefd! Verser kan niet.

We zijn ook gaan wandelen in de bergen naar een waterval. De natuur was echt adembenemend mooi! Maar de wegen in het noorden... die waren een avontuur op zich. Ze waren super smal en zaten vol met gaten. De Albanezen zijn dan ook helden in achteruitrijden op die smalle bergweggetjes langs steile afgronden om elkaar te passeren. Ik zat soms met samengeknepen billen achterin!

Een Dolle Rit en Vroege Raki in Gjirokastër

Na de bergen ging onze reis verder naar Berat, de 'stad van de 1000 ramen', en via Korçë (bekend om het bier, alweer niet voor mij!) naar Gjirokastër. De rit hiernaartoe was echt wild! We zaten in een taxi bij een Albanese chauffeur die dacht dat hij wereldkampioen rallyrijden aan het oefenen was. We moesten hem regelmatig vragen of we alsjeblieft heelhuids op onze bestemming aan wilden komen.

Het bleek dat hij om 3 uur 's nachts van huis was vertrokken na zijn werk om ons op te pikken, en om 15 uur weer op zijn werk moest zijn. Dat terwijl de rit minstens 6 uur duurde en hij 3 uur van zijn werk af was! Die man was een machine.

In Gjirokastër, bekend om zijn kasteel en tapijten, had papa trouwens een grappige afspraak. Een lokale cafébaas had hem beloofd om 's ochtends om 6 uur, zodra het café openging, samen een koffie en een Raki te komen drinken. En ja hoor, papa stond daar braaf om 6 uur!

Strandpret en Romeinse Ruïnes

Na al die steden en bergen was het tijd voor wat strandvibes in het zuiden. Lekker even relaxen en afkoelen in het water! Na een paar dagen strand trokken we weer iets noordelijker om af te spreken met een vriendin van mama, Marian, die daar ook was met haar dochters en de kinderen van haar vriend. Dat was een gezellige boel! We hebben samen Uno gespeeld en een oude Romeinse site bezocht, supergaaf om te zien.

Uiteindelijk zijn we via Durrës weer teruggekeerd naar Tirana, waar onze Albanese reis begon en eindigde.

Wat een trip! Albanië is echt een land vol verrassingen, prachtige natuur, gekke geschiedenis en supervriendelijke mensen.